Venatoria su¨ªza

Vai pra dez anos que finou Johanna e pasou un lustro desde que se retirou do seu chope ferroviario. Conserva unha vivenda a prezo m¨®dico naquel predio reservado a empregados p¨²blicos, pero non a morada en que cohabitaba coa s¨²a esposa. Ao enviuvar obrig¨¢rono a coller un departamento m¨¢is cativo dentro da mesma maz¨¢ e a ceder o piso m¨¢is folgado a certo casal de operarios estranxeiros. Tenlle por iso e por tantas outras cousas mala vontade ¨¢ populaci¨®n de achego. O departamento, estreitizo, c¨®utalle a respiraci¨®n e emp¨²rrao a longas paseatas a p¨¦ ou en tranv¨ªa, exequible polos billetes rebaixados que lle outorgan ¨¢s persoas aposentadas e idosas.

O se?or P¨¦er sa¨ªu ben cedo, envolto na bandeira, a conmemorar o nacemento da patria. Pasou o Altstadt, trepou a cidade antiga co peito inchado, escarolouse como unha gali?a entre as esplanadas baleiras (alg¨²n cliente precoz bebendo caf¨¦-crema) e as car¨ªsimas tendas de antig¨¹idades pechadas en d¨ªa feirado. Fixo m¨¢is dun alto pra darlle tregua ¨¢ artrite e abusou da cervexa. A bebedela estimulou a sudoraci¨®n, ensopoulle a camisa e non apagou a sede. Azazaba cando chegou a unha cruz de r¨²as pr¨®xima ao r¨ªo Limmat. Sec¨¢baselle a boca e notaba na alma a tentaci¨®n de deixarse ir, de esbarruarse na avenida en cobizado repouso. Mareouse co tr¨¢fico de tranv¨ªas, de troleis e buses azuis, caro lle custou identificar o n¨²mero de rota que lle convi?a. Subiu tropezando, cae aqu¨ª, cae al¨ª, e logrou esbarruarse nun asento.

Recolleuse no departamento derreado, apenas se lle restaban forzas pra pendurar a insignia helv¨¦tica no balc¨®n. Prendeu o televisor, sintonizando unha cadea en italiano que informaba do Festival de Cinema de Locarno e moneou unha miga. Botou un sono sobresaltado, acordaba cada tanto como se durmise no vilarello ancestral. Al¨¢, polo agosto, pasaban de noite os raba?os de vacas, na transhumancia anual cara os pastos da monta?a, e espert¨¢bano co tlin-tlin dos chocallos. So?ou que estaba no terreiro, cos patrucios rodeando a fonte, en animada leria e borreando cos seus enormes cachimbos (os lugare?os var¨®s ti?an o labio inferior colgante polo peso das paipas). Por¨¦n, o fume non proced¨ªa de cachimbos, vi?a do xard¨ªn, do estorrisco de vici?os indiscretos que o amolaban co tasto de desco?ecidas viandas, coas confianzas de xentes algareiras. E mira que os ti?a avisados.

A¨ªnda ben que Johanna morreu antes de consumarse esta ru¨ªna. Despendurou o rifle enferruxado, o mesmo que gastaba cando sub¨ªa ¨¢ cabana das serras, nun tempo en que pod¨ªa montear semanas tras dun camoscio. Nas paredes do departamento escornan alg¨²s trofeus, formidables cabezas de cervo ou camurza. Ao pasar diante do espello da antesala, dedicouse un bo agoiro en alta voz, un dito dos camponeses su¨ªzos equivalente ao "vai con Deus" que proferir¨ªan os asadores do patio:

-?Boa caza!

A ¨²ltima novela de Bieito Iglesias (Ourense, 1957) ¨¦ Pan e coitelo (Galaxia)