Un encargo

O asasino M recibiu a chamada ¨¢s catro da madrugada dun martes de outono. Sacudiu os restos de sono ao descolgar o tel¨¦fono e escoitar a orde, seca e cortante. A muller segu¨ªa a durmir ¨® car¨®n, insensible ao timbre do aparato. M mirouna con desapego.

Beijing mergull¨¢base no caos dun novo d¨ªa. Cando o taxi chegou ao final do traxecto, as luces do mencer asomaban polo este, coroando os outeiros arredor da cidade.

O contratante esper¨¢bao ergueito, do outro lado dunha mesa ateigada de papeis. "Tardou moito", espetoulle. "Te?a".

Tirou a foto enriba da mesa. Unha occidental morena, con gabardina gris e gafas de sol, falaba por tel¨¦fono onda un sem¨¢foro. O detalle das gafas era chocante. Chov¨ªa; alomenos, a muller agarraba un paraugas aberto. "Esta tarde colle o tren a Jinan. Marche xa".

A realidade supera sempre a ficci¨®n, pero a realidade ten vontade de disfrazarse de ficci¨®n

Gardou a foto e sa¨ªu. Ti?a varias horas por diante; consumiunas cami?ando polo centro de Beijing. ? hora do xantar meteuse nun restaurante. Fixo desde al¨ª a chamada.

"Vou estar f¨®ra uns d¨ªas", dixo. "Qu¨¦resme?"; escoitou a pregunta esmagada entre o ru¨ªdo a fritura da li?a. "Claro", mentiu.

Na estaci¨®n hab¨ªa moito balbordo. As portas abertas dos vag¨®ns deixaban sa¨ªr ao and¨¦n un cheiro a rancio. M demorouse un chisco, consumindo os restos do cigarro. Cando entrou no seu departamento, a muller da foto encaixaba unha maleta no portaequipaxes. M sentou na fileira oposta.

Sa¨ªron da estaci¨®n; Beijing ¨ªa quedando atr¨¢s. Era un d¨ªa desapracible, ameazaba chuvia e os prados do exterior parec¨ªan incharse de tanta humidade como hab¨ªa no ambiente.

A muller ergueuse ¨® cabo dunha hora, atravesando a mara?a de caixas de cart¨®n que tup¨ªa o corredor. M seguiuna. Detiv¨¦ronse na plataforma de uni¨®n entre os vag¨®ns.

"A mi?a parte favorita do tren", dixo ela, sorrindo a medias. O seu ingl¨¦s era torpe. Sacou un paquete de cigarros e ofreceulle a M. Fumaron en silencio, agarr¨¢ndose ¨¢s barras laterais para manter o equilibrio.

"Non co?ezo Jinan", mentiu M, "como ¨¦?". Ela mirou brevemente o exterior. Sorriu. "As beirarr¨²as est¨¢n cheas de ¨¢rbores. Enraizan tan forte que fan estalar o pavimento". Falaba movendo as mans. "Unha cidade feita para o misterio".

O tren moderara a marcha subindo unha pendente. ?s veces ca¨ªa un ball¨®n s¨²peto e esti?aba en poucos minutos. A muller apagou o cigarro, pero non parec¨ªa ter pr¨¦sa por voltar ao compartimento. "Por certo, ch¨¢mome Amanda".

M dixo o primeiro nome que lle veu ¨¢ cabeza. "Nelson?". "Un pai ingl¨¦s. Veu facer turismo e ficou un tempo".

O runr¨²n abouxador do tren transform¨¢rase nunha m¨²sica narcotizante. Desde a plataforma, entre os acaneos, pod¨ªase intu¨ªr a li?a fuxid¨ªa dos ra¨ªs. O revisor cruzou polo corredor oll¨¢ndoos de esguello. Ti?a manchas grises no uniforme.

O sol non acababa de sa¨ªr, oculto entre nubes. Cando M ergueu a cabeza, a mirada da muller arrefri¨¢rase de s¨²peto; ti?a os ollos verdes. "Non ¨¦ nada", escusouse el. "Un encargo".

A ¨²ltima novela de Manuel Darriba ¨¦ Branco (Galaxia, 2009)