A normativa

Unha rapaza limpa no aeroporto de Santiago. Non sei como se chama. Sempre fun moi admirador da xente que limpa, mentres outros na mi?a Inglaterra natal admiraban os avogados e os banqueiros. Hab¨ªa un basureiro onde me criei que era bastante famoso, porque participaba en carreiras e ti?a o pelo longo. Sempre pensei: que pasar¨ªa se un bo d¨ªa desapareceran todos os avogados do mundo? Pois seguramente sentiriamos un grande alivio colectivo. Pero se desaparecesen os basureiros, ser¨ªa un desastre e axia?a se notar¨ªa, o lixo acumul¨¢ndose, cheirando mal, o noso lixo.

Hab¨ªa unha rapaza que limpaba no aeroporto. Non sei como se chamaba. Ti?a os ollos como pozos de auga ancestral, o pelo nun mo?o, o nariz algo curvo como un contraforte. Acababamos de tomar un caf¨¦ e ao meu fillo de dous anos ca¨¦ralle o zume ao chan, deixando un charco pequeno. Ao marchar, pensei se non ser¨ªa cort¨¦s dicirlle algo ¨¢ muller da limpeza, esta muller que levaba pano na cabeza e so?os nas mans. Era m¨¢is f¨¢cil non dicir nada, e ese foi o meu primeiro impulso, claro, marchar e que o arranxasen eles. Tirar un papel, fumar pola r¨²a, coarse. Pero non me pareceu ben as¨ª e comenteille o do charco. Os seus ollos brillaban, como se a luz despois dunha longa viaxe chegara ao fondo do pozo, iluminando as paredes, os arumes de p¨®. Sorriu. Dixo que para iso estaban, en fin, que non me preocupara.

A aduana, esa li?a que debuxamos no chan e logo protexemos con muros, sat¨¦lites, axentes

Volta a esquina, estaba a aduana, a entrada e sa¨ªda dun pa¨ªs, esa li?a que debuxamos no chan e logo protexemos con muros, sat¨¦lites, axentes de seguridade... O eu en ingl¨¦s. A vez anterior, hab¨ªa unha axente moi amigable, que viu que a mi?a muller viaxaba soa co noso fillo de dous anos e axudouna a dobrar o carro e pasar o control. Un pouco como negar a li?a, ou s¨® aceptala nun nivel. Pero hoxe tocounos a mala fortuna, unha axente algo gorda que non estaba para parvadas. Cando a mi?a muller me deu un bico, o noso fillo veu bicarme a man. ? a s¨²a maneira de expresarse, ben pensado non pode bicarme nos beizos porque non est¨¢n ¨¢ s¨²a altura e polo tanto bica o que est¨¢ ¨¢ s¨²a altura, ¨¦ dicir a man. Ag¨¢rraa e d¨¢lle un bico. Logo marcharon os dous.

A axente de seguridade empezou a gru?ir. Se leva ordenador na bolsa, hai que quitalo. Hai que dobrar o carro. Despois deu a volta e prestou atenci¨®n a min. "E logo, non viaxa?". "Non". "Ent¨®n ten que marchar desta zona, que a xente ten que pasar". Hab¨ªa unha soa persoa detr¨¢s de min e logo un gran baleiro. S¨® quer¨ªa agardar a que pasasen a zona de control e estivesen no bo cami?o, pero tiven que marchar, sen¨®n botar¨ªa man da s¨²a autoridade.

As normas cr¨¦anse e hai que seguilas. Nunca entend¨ªn estas versi¨®ns da verdade, detr¨¢s das cales se esconde tanta xente. E iso ¨¦ o que ve?o atopando recentemente. Xente que segue a letra e mata o esp¨ªrito. Xente que apoia as normas dunha lingua sen falala nunca. Doulle as grazas ¨¢ muller da limpeza.