Mito, relixi¨®n, sibila

OUTROS CINCO HOMES AFOGADOS, (Hai espanto maior?) O inverno veu tarde e trae fame atrasada.

ARROIA, choven lanzas, ondas de chuvia. Veu o vendaval outravolta, outro ano.

E vemos como o mundo ¨¦ castigado, borrado, n¨¢cenos o medo dentro ao temporal, ao que pode ser. O mundo ¨¦ forte de m¨¢is, esqueceramos e agora constat¨¢molo outra volta.

E LEMBRAMOS O DILUVIO, v¨¦nsenos o mito ¨¢ cabeza. Porque somos mito. E, ademais, o mito ¨¦ a verdade do mundo. Por iso o mito d¨¢ medo, porque nacendo dentro nosa ten algo que ¨¦ extra?o a n¨®s, como se vi?ese de a¨ª f¨®ra, dese mundo inmenso e feroz.

FRACASO ESCOLAR: Esa moza ten carreira universitaria e trae para lectura: ?Qu¨¦ me dices!, Hola e Semana. Hainos que nada m¨¢is len prensa deportiva...E logo a¨ªnda dir¨¢n que non hai fracaso escolar!

ARTE VELLA ANOVADA: Coas grandes exposici¨®ns ben publicitadas ¨¦nchense as vellas pinacotecas, os museos. A vella pintura, arte vella esquecida hai uns anos recobra agora o car¨¢cter de evento p¨²blico.

-?Ya nos vamos? A¨²n no vi el 'Gernika'...

-Mujer, eso es en otro museo...

ESE ?XITO DA PINTURA ? UN MALENTENDIDO, o ¨¦xito sempre responde a un malentendido, mais...que dure!

A VIDA TODA TEN MOITO DE MALENTENDIDO. Mesmo adoitamos ser concibidos e chegados ao mundo por alg¨²n malentendido ou despiste dos maiores.

'A VIOLACI?N DE LUCRECIA', outra m¨¢is de outro artista. Cada pintor barroco ou cada compositor muscial parece que sent¨ªa a obriga de volver violar ¨¢ pobre Lucrecia. Non sei se non ser¨ªa un desexo secreto.

A SIBILA CANTA. Na fin de ano na catedral de Santiago, como cada ano, a Sibila galega volveu cantar. Era fin de ano e anunci¨¢base al¨ª, como cada ano, a fin do mundo.

'ORDO PROPHETARUM' era a representaci¨®n e o canto. E sent¨ªn desexos tremendos de ser cristi¨¢n. Tal ¨¦ o poder da m¨²sica e da arte.

A RELIXI?N ¨¦ unha forma sublime da arte e a linguaxe. A grande creaci¨®n humana.

E ORGULLO DE SER GALEGO tam¨¦n sent¨ªn. Pois asist¨ªa ao desenvolvemento dunha grande creaci¨®n na nosa lingua. Houbo unha ¨¦poca na que a xente aqu¨ª non era encollida e non hab¨ªa l¨ªmites (a¨ªnda non se inventaran as provincias e eramos un reino)

ESTE TIPO DE ORGULLOS de pertenza son gratuitos, infundados, infant¨ªs... Por que habemos de ter n¨®s orgullo do que fixo outra xente hai s¨¦culos? Que merecemento temos?

Mais, resultan dif¨ªciles de evitar, os condenados.