Insomnio

A primeira noite na que un personaxe se me sa¨ªu dun libro foi a mellor. Nin sequera me deu medo a presenza daquel vello tolo no meu cuarto. Foi coma ter a derradeira oportunidade de estar con algu¨¦n que che morreu e gozar por ¨²ltima vez da s¨²a compa?¨ªa. Pola mesma, foi fugaz, tanto, que para cando me dei conta, o vello xa me dic¨ªa adeus; s¨® me atrever¨ªa a xurar, iso si, que me deu unha palmada no cu. ? que no seu d¨ªa o inventei mullereiro empecinado. Non o so?ei. Foi real porque todo sucedeu nunha eterna noite de insomnio.

O d¨ªa seguinte boteino agardando que volvese. Tomei doce caf¨¦s e entre un e outro pensei once veces na sensaci¨®n do meu personaxe toc¨¢ndome o cu, coma se lle escribise o xesto, coma se s¨® cumprise unha acoutaci¨®n. Foi unha espera longa de mirar o titaque na parede. Tis, tas, tis, tas, e eu asexaba a porta e a fiestra e o propio ar, tratando de lembrar por onde foi que apareceu. Pero non volveu e eu quedei deitada na cama s¨® a medias, e coa sensaci¨®n de baleiro que un ten cando a felicidade se acaba.

Pola ma?¨¢ laveime, vestinme e cando baixei ¨¢ coci?a a preparar o almorzo volv¨ªn ser feliz. Pasara outra vez. Algu¨¦n se me sa¨ªra dun libro por segunda vez: na mesa, todos os doces a base de laranxa que sab¨ªa facer unha italiana que se botara a puta despois de perder o home no mar. Ela fai as cousas as¨ª, con nocturnidade, e sempre tivo a capacidade de sorprender. E eu, co sabor das laranxas no padal, a¨ªnda a busquei por toda a casa e agardeina antes de sa¨ªr. Pero nada. Outra vez quedei soa e baleira, desexando con todas as forzas poder vela para preguntarlle se lle parecera mal que lle escribise unha morte violenta.

Esa tarde, cando a¨ªnda matinaba eu se merec¨ªa ou non o regalo gastron¨®mico da puta das laranxas, pasou por terceira vez. Desta vez foi algo t¨¦trico, pois apareceu o fantasma dun neno con ollos de gata que simplemente percorreu dun lado a outro o sal¨®n e me deixou l¨ªvida. Pero tam¨¦n me serviu para entender que os personaxes vi?an se non os buscaba.

Nunca fun tan feliz. Por algunha raz¨®n que non cheguei a comprender, os meus personaxes romperon as cadeas que os ataron aos meus libros e conseguiron pasarse ao meu mundo sen vida. E tam¨¦n por alg¨²n motivo estra?o, decidiron poboarme a casa e axudarme a pensar nas historias que lles imaxinei un d¨ªa.

Quedaron a vivir. Todos eles, por todas partes. Abres a neveira e atopas a primeira comida da protagonista dun follet¨ªn, vas ao v¨¢ter e al¨ª tes un oficial nazi ao que algu¨¦n envelenou. Saes ao xard¨ªn e ves xogar un equipo de rugby que che berra piropos. Os personaxes das mi?as historias conquist¨¢ronme a casa.

Mais agora sei que, en realidade, o que fixeron foi unha revoluci¨®n. Fug¨¢ronseme do max¨ªn e pux¨¦ronse ¨¢ par de min, coma se fosemos iguais. E non sei por que, no medio desta felicidade, ando pensando que sa¨ªron coa s¨²a. Coa invasi¨®n f¨ªxenme unha deles, e agora non podo sa¨ªr da historia que me obrigaron a inventar. Axuda.

A ¨²ltima novela de Inma L¨®pez Silva t¨ªtulase Memoria de cidades sen luz (Galaxia) e foi premio Blanco Amor en 2007.