Non che digo nada, pero vaia!

Se se mira para a sociedade con perspectiva hist¨®rica un pode acabar por concluir aquilo que se lle atrib¨²e a Disraeli: "As cousas ao final sempre se acaban por compo?er m¨¢is ou menos mal". Por¨¦n, cando un vive nun tempo e nun pa¨ªs concreto, ¨¢s veces ¨¦ para desesperar. O pr¨®ximo domingo o electorado escoller¨¢ entre o que se lle ofrece e seguramente escoller¨¢ para gobernar aos que m¨¢is dano lle fagan. E non ¨¦ porque non estean avisados, fano porque queren, porque pensan que ¨¦ o mellor. Isto ¨¦: para sa¨ªr da crise temos que sufrir, o sufrimento ¨¦ a moeda que temos que pagar para que nos permitan logo ir vivindo. Os pa¨ªses de por aqu¨ª son medo?entos e na s¨²a inseguridade agochan a tendencia ao sadomasoquismo.

O noso pa¨ªs descansa nunha 'omert¨¢' que te permite vivir se non te enfrontas ao poder

Esas sociedades acomplexadas e inseguras son as preferidas polos seus amos, mais son as m¨¢is perigosas para quen te?a unha disidencia. E penso nas declaraci¨®ns nestas mesmas p¨¢xinas dun arquitecto, ten nome e ch¨¢mase Pedro de Llano, nas que relataba como foi marxinado at¨¦ o extremo profesionalmente, e en consecuencia tam¨¦n persoalmente, por terse posicionado p¨²blicamente contra a Cidade da Cultura, un deses disparates que nos caeron enriba e nos esmagan. Se o que relatou ¨¦ certo, e mais ¨¦, daquela a vida p¨²blica, pol¨ªtica, econ¨®mica e cultural do noso pa¨ªs ¨¦ antidemocr¨¢tica, descansa nunha omert¨¢ que te permite vivir sempre que non te enfrontes ao poder. ? as¨ª de claro.

Tam¨¦n iso pode ser visto con perspectiva hist¨®rica e sociol¨®xica e pode conclu¨ªr que nunca choveu que non escanpase. Por¨¦n, cando un vive nun pa¨ªs concreto como ese, ¨¢s veces ¨¦ para cagarse en todo.Porque, claro que as sociedades mudan e hoxe ¨¦ mellor que hai 50 anos, pero iso non empece que as persoas que viven ese tempo concreto te?en responsabilidade nesas condutas colectivas.

Nestas d¨¦cadas da autonom¨ªa, o poder pol¨ªtico foi malversado, utilizouse para buscar comprar a vontade da xente. Como acontece sempre, peca o que quere pecar. O di?eiro p¨²blico, que debera ser un di?eiro liberador das persoas, foi o instrumento para corromper. Aqu¨ª nos campos profesionais relacionados coa cultura houbo moitas vontades compradas e tam¨¦n persecuci¨®ns dos disidentes. E nesas persecuci¨®ns iniciadas desde o poder pol¨ªtico participaron as instituci¨®ns, os xornais e finalmente, co asentimento ou co silencio, participou moita xente. As¨ª que, "non che digo nada, pero vaia!".