O 'suicidio' de RVB

"A Casares por pequeno e co noso firme deseio de que alg¨²n d¨ªa medre de abondo como pra lle cheirar os ventos ao Nobel". "A Fraga Iribarne pola s¨²a contribuci¨®n a garantir a seguridade ciudadana, ao acoller no seu partido a tanto presunto delincuente com¨²n". "A Francisco Rodr¨ªguez pra ver se se cabrea e nos monta un bo cristo". "A Portome?e pola xentileza de nos agasallar cun veto, contribuci¨®n sen a que isto nunca ser¨ªa posible".

Son alg¨²ns dos aludidos -c¨®ntanse 19 entre pol¨ªticos da cultura e compa?eiros do teatro- por Roberto Vidal Bola?o na dedicatoria que encabeza, a finais de 1985, o in¨¦dito Caprice des dieux (Discurso c¨ªvico para actor e monecos, ou f¨ªxoa boa se?or conselleiro). ? Xaqu¨ªn Garc¨ªa Marcos quen dirixe aquel mon¨®logo bufo de teatro pol¨ªtico para actor, marionetas e grand guignol, resume da est¨¦tica de Antroido. Serve para celebrar os dez anos da compa?¨ªa orixinal, suicidarse e cambiar de oficio. Para clarexar as raz¨®ns do texto, por¨¦n, haber¨ªa que invocar o teatro galego de 1984.

Segundo a cronolox¨ªa de Fern¨¢ndez Castro, o veto a RVB x¨¦stase en Ourense, durante a presentaci¨®n de Agasallo.... Un xornalista preg¨²ntalle polo proxecto de lei que prev¨¦ dotar de autonom¨ªa ao CDG, algo importante naquela altura, e el s¨®ltase dicindo que, se non hai xeito de substanciar aquela proposta de Lu¨ªs ?lvarez Pousa [director xeral de Cultura], ¨¦ porque para o conselleiro [V¨ªctor Manuel V¨¢zquez Portome?e] as xentes do teatro son "unha cuadrilla de anarquistas e nacionalistas radicais, e ao mellor iso par¨¦celle raz¨®n dabondo para po?er en cuesti¨®n o CDG". A censura faise carne antes do Caprice. Por probar, Dorotea B¨¢rcena intenta botar man del para a versi¨®n de Follas Novas que lle encarga dirixir o director do CDG, Eduardo Alonso. Non ¨¦ pos¨ªbel. A profesi¨®n debate o caso e a solidariedade sen ambaxes verbal¨ªzana, entroutros poucos, a propia B¨¢rcena, Xulio Lago e, con matices, Marisa Soto. Voces houbo que criticaron a logorrea moral do autor cando de teatro se trataba.

Sen ir m¨¢is lonxe, continuaci¨®n do Caprice a xeito de mon¨®logo co Ap¨®stolo, explicita en 1997 -publicouno A Trabe de Ouro en 2002- aquela experiencia: "O conselleiro case se sentiu alagado por ser o protagonista dun espect¨¢culo de ¨¦xito, os m¨¢is dos compa?eiros viron c¨®mo medraba a satisfacci¨®n das m¨¢is cativas das s¨²as comenencias, e a min bot¨¢ronme dos escenarios durante case oito anos. S¨® polos pelos me librei de ter que facer v¨ªdeos pedindo o voto para candidatos cara os que sent¨ªa un profundo desprezo".