2uS na beirav¨ªa e outras periferias

S¨¢bese que 2uS son dous, si, pero cales? O clarinetista Fernando Abreu (Cuarteto Caramuxo, Banda Crebinsky, Orquestra Omega) e o guitarrista Pablo Carrera (Doctor Harapos) estrearon d¨²o hai catro anos cun par de referencias encontradas. S¨® son sons (2008), publicado por Falcatruada, propo?¨ªa un accidental pero exquisito escaparate de tradici¨®ns, do leste de Europa a Galicia con escala na outra ?frica. Non s¨® son sons, vertido ¨¢ Rede polo netlabel do colectivo Alg-a apenas 15 d¨ªas despois, parec¨ªa o seu reverso. Literalmente. Quince intervalos de improvisaci¨®n e b¨²squeda radical impugnaban a forma canci¨®n e rescataban retallos sonoros concibidos en orixe para o teatro.

Dous, en consecuencia, ¨¦ o segundo pero ¨¦ o terceiro ensaio de 2uS, ou sexa de Abreu e Carrera. En r¨¦xime de autoedici¨®n, a¨ªnda que apareza estampado o logo de Nakra na contraportada do CD, con dese?o ao cargo de Olalla Fern¨¢ndez, cont¨¦n 11 cortes. Emparenta con S¨® son sons, a¨ªnda que non esquiva a improvisaci¨®n ¡ªSwingprovisando, de feito, s¨® estaba chamado a ser un exercicio de quecemento no estudio¡ª, pero ¨¦ distinto. Moito. A torboada amainou, polo que se ve, e 2uS asume de vez e con vagar o seu traballo cos acordes de calquera. A evidencia est¨¢ na pen¨²ltima pista. Sukru apa?a a melod¨ªa de Agir aydin zeybek e ofr¨¦cese no libreto como homenaxe ao autor da peza, o clarinetista turco S¨¹kr¨¹ Tunar (1907-1962), e a todos os m¨²sicos populares do mundo.

Aquel leste adrenal¨ªnico de J¨¢skala non desaparece, pero deixa paso en Dous a unha cartograf¨ªa parcialmente diferente. Est¨¢ Cuba en Madame, que ¨ªa para tango e quedou en bolero. Est¨¢ Am¨¦rica no charango de Instrumentos en las paredes. Est¨¢ o Brasil expl¨ªcito de Bossanossa. E est¨¢ ?frica, claro, tam¨¦n en Galicia. Todo pasado pola peneira do d¨²o, que proba nun rexistro m¨¢is ¨ªntimo, con arrolos como Mateo, e mesmo arrisca no retrouso vocal entrevisto en Abanea. Amodo, sen arroutos como os de Fun-kings ou Stress. Tam¨¦n ¨¦ certo que est¨¢n m¨¢is s¨®s, o que quere dicir menos el¨¦ctricos. No primeiro a n¨®mina de colaboradores ti?a case unha ducia de nomes. Desta vez, s¨® Marcos V¨¢zquez na bater¨ªa, Pablo P¨¦rez no contrabaixo e Leandro Deltell na percusi¨®n.

Na outra punta do gusto v¨¦n de aparecer na Internet ¡ªe nos pr¨®ximos d¨ªas en vinilo, nunha tiraxe financiada a trav¨¦s de crowdfunding¡ª a secuela de Galician Bizarre. Un recompilatorio de bandas con base ou libro de familia en Galicia que vertebra, para ben e para mal, na estridencia. Irregular por definici¨®n, re¨²ne 16 temas. A inmensa maior¨ªa en castel¨¢n, ag¨¢s o do tr¨ªo Wild Balbina, que factura en ingl¨¦s o seu riot punk de aeroli?a federal ¡ªv¨¦n de publicar en Elefant un single en vinilo azul, Eat Tacos¡ª, e dous proxectos galeg¨®fonos: Sr. Anido, no arrinque da colecci¨®n coa musculosa e motorizada Buraco negro, adianto talvez do que est¨¢ por facer o autor intelectual do volume, Rafa Anido, e Terbutalina, que reparte Hostias como as do seu recente segundo LP.

O de Mullet ¨¦ distinto. Non ¨¦ que en Laioso se cante en galego: ¨¦ que primeiro comparecen unhas cantareiras ruidistas ¡ªpouca broma¡ª e ao final sampl¨¦ase un dos peores momentos de Xos¨¦ Ram¨®n Gayoso en anos e anos e anos de Luar na TVG. O experimento resulta do m¨¢is interesante do disco, xunto con Cambia de ciudad, un dos cortes que quedaron f¨®ra do debut de Fantasmage; ou El ogro, outra distop¨ªa vintage e nada banal dos coru?eses Mano de Obra. A falta de srasrsra, que est¨¢ a piques de publicar puchao ¡ªnon era sen tempo, leva meses anunciado e bloqueado¡ª e que non participa neste segundo Galician Bizarre, a¨ª est¨¢n os alaridos de Lobishome en La muerte.

Completan a selecci¨®n Trajano! con Mono, Carrero Bianco con Horse Cum, Tora! Tora! Tora! con Crematorio, QVEK con Tella, me enamor¨¦ de ella, Los Televisores con Mona Lisa, Alarido Mong¨®lico con El ataque de los belenes vivientes, Los Thyssen con La bola, Tetra & Freak con Frota Vaginas e Pastillas Mamut, que despide as ¨²ltimas revoluci¨®ns do pl¨¢stico con Fiesta de mierda. Entre a aparente pluralidade de c¨®digos, non deixa de resultar preocupante a recuperaci¨®n de certos repertorios do pop punk nuevaolero, agora que os oitenta volven ser tendencia nas cifras do desemprego e a guerra en curso parece o que era. Te?an coidado a¨ª f¨®ra.