Coraxe do idioma

Cos anos funme facendo cunha autoexplicaci¨®n da vida, se cadra non orixinal pero suficientemente operativa para min mesmo. Somos desexo. E iso expres¨¢molo alternativa e contraditoriamente con mesturas diversas de coraxe e de melancol¨ªa.

Os usuarios e usuarias do idioma galego adoitamos localizar m¨¢is na melancol¨ªa do que na coraxe a nosa conciencia ling¨¹¨ªstica, e dou en crer que ¨¦ porque inconscientemente enraiza en n¨®s unha certa sorte de ecoloxismo e tolerancia l¨ªng¨¹¨ªsticos que quere conxurar s¨¦culos de discriminaci¨®n.

Vintecinco anos despois da apobaci¨®n da Lei de Normalizaci¨®n Ling¨¹¨ªstica a¨ªnda hoxe grande parte do seu mandato comeza a ser aplicado, quedando outra parte importante por se verificar na realidade. Sen embargo, nos ¨²ltimos meses hai un dato novo entre n¨®s: ve?en de aparecer dous colectivos que protestan contra o que eles consideran discriminaci¨®n do espa?ol ou castel¨¢n e impugnando a implantaci¨®n social da devandita lei e das respectivas ordes derivadas que regulan o seu cumprimento.

Por minoritarios que sexan estes grupos non deixan de ter a exclusiva da crispaci¨®n ling¨¹¨ªstica en Galicia, que invariablemente invoca unha superstici¨®n porque non se co?ece individuo ning¨²n na nosa historia que tivese problemas para desenvolver a s¨²a vida en castel¨¢n. Si co?ecemos moitos exemplos do contrario, pero son casos que quedan enredados nesa melancol¨ªa que gastamos os galegofalantes.

Outra perversi¨®n que se instaura no discurso dos rancorosos ling¨¹¨ªsticos ¨¦ a presunta obrigatoriedade de falar galego. Ningunha lei obriga a falar os dous idiomas (mal o ter¨ªan o xordomudos) sen¨®n a co?ecelos.

Posiblemente estes movementos aparezan, desaparezan e reaparezan en contextos electorais de crispaci¨®n pol¨ªtica pero, en todo caso, cumprir¨ªa que os que respiramos o mundo en galego nos dotasemos de m¨¢is dose de coraxe preventiva, a¨ªnda que perdamos un aquel de melancol¨ªa.