Sol Rivas, a aura na pel

A muller que xena na foto est¨¢ a atoparse a si mesma, est¨¢ a ollarse amencer. Mais, igual que nas catas de Francesca Woodman (unha das s¨²as fontes de luz reco?ecidas), nesta non se aprecia nin un ¨¢pice de narcisismo. ? contrario. Se este intre de verdade aprehendida nos parece tan efectivo ¨¦ porque a s¨²a autora deu en transcender o tema. Algo dobremente dif¨ªcil trat¨¢ndose dunha imaxe especular.

Pois que ¨¦ o que achamos aqu¨ª, neste autorretrato feito ex profeso para esta serie? Unha conciencia abrollando, espertando a e ¨¢ s¨²a primavera. A alba, si, dunha persoa que, asemade, ¨¦ todas as albas do mundo, todas as persoas do mundo. Por iso nos convence. Por iso nos conmove tanto coa s¨²a entrega total. Nel advertimos xa a caracter¨ªstica esencial -nunca mellor dito- do xermolo Sol Rivas: o lirismo. Esta muller, filla do escritor Manuel Rivas, que a penas v¨¦n de entrar na vintena ¨¦ poeta en todo o que fai. E fai un mundo de cousas: fotograf¨ªa, cine, teatro, interpretaci¨®n... e poes¨ªa. Todo nela, todo o dela deita poes¨ªa. Mesmo as palabras coas que explica a maneira na que a arte nos transforma: "Coas obras que me abraian p¨¢same un pouco como cando leo un poema e non o entendo de todo. A beleza e a intensidade son moitas veces puras sensaci¨®ns creadas polo ritmo, a sonoridade, as connotaci¨®ns das palabras que quedan penduradas da mente, como se esta nese intre for un buraco negro. A partir de a¨ª, dunha sensaci¨®n, a poes¨ªa arr¨¢stranos nunha viaxe sinest¨¦sica polo interior de n¨®s, do que co?ecemos ou ignoramos, do que lembramos ou esquecemos, con todo o peso que as palabras levan para n¨®s sobre os ombreiros. E s¨® a partir de a¨ª, coas sensaci¨®ns que nos provocan os detalles, ¨¦ cando principia a comprensi¨®n do que non enxergamos, abr¨ªndonos ¨® universo dese poema. Iso ¨¦ o primeiro que sentimos: a aura que a poes¨ªa nos deixa na pel. A asimilaci¨®n racional chega despois".

Esta muller ¨¦ poeta en todo o que fai; todo nela, todo o dela deita lirismo

"A partir dunha sensaci¨®n a poes¨ªa arr¨¢stranos nunha viaxe polo interior"

Agora mesmo est¨¢ a realizar series fotogr¨¢ficas en Buenos Aires

L¨ªricos son, daquela, os horizontes cara ¨®s que se dirixe esta incipiente pero portentosa multicreadora, unha magn¨ªfica representante da s¨²a xeraci¨®n, a cal se define, como di a propia Rivas de si, pola s¨²a arela de "falar de distintos xeitos dunha mesma cousa, xa que, nunha obra, a uni¨®n e o enfrontamento entre os diversos elementos son os que crean os significados, espallando e demarcando cadanseus l¨ªmites". L¨ªricas as series fotogr¨¢ficas que agora mesmo est¨¢ a realizar en Buenos Aires, dotadas desa aura, entre on¨ªrica e hipn¨®tica, coa que, segundo ela, nos inviste a poes¨ªa. L¨ªricas as tres curtametraxes que artellou e dirixiu en Barcelona, onde cursou estudos: C¨®mo decirte, meu amado (unha reflexi¨®n sobre o amor), Sal (sobre a soidade e a frustraci¨®n) e ? lombo (sobre a incapacidade que xera o peso do pasado e a culpa). L¨ªrica, tam¨¦n, Xeada, a peza que escribiu e interpretou, adobiada de fari?a, en caf¨¦s e teatros. E l¨ªricos, en fin, no senso alto do adxectivo, os poemas que a achan, presta a transcribilos, nos lugares m¨¢is afastados do planeta: Fez ou Iguaz¨².

Denantes de marchar a Arxentina, Rivas deu corpo a un libro de Lino Braxe: Baixo o sol de Mesina. A s¨²a primeira serie impresa. "Esas fotos son unha tentativa de captar, con total sinceridade, a luz que as persoas irradian ¨®s ollos de quen as fita". Imaxes dun erotismo tan intensamente godardiano coma algunhas de, por exemplo, Vivir a s¨²a vida. A referencia ¨¢ onda francesa par¨¦celle axeitada a quen reco?ece "gustar moito da maneira na que os directores da Nouvelle Vague tratan os xestos. En Godard, os planos xogan coas faces, coas olladas, coa fragmentaci¨®n do corpo f¨ªsico e f¨ªlmico, transmitindo grandeza a partir do pequeno. Tam¨¦n eu procuro establecer ese di¨¢logo complicado pero impactante entre imaxe, palabra falada e intert¨ªtulos". Un obxectivo que se resume no concepto reverdyano que ela ten do poema visual, na li?a dos maiores poetas do cine. Coma Vertov, Bu?uel, Vigo ou Antonioni, Rivas aspira "a fundir a linguaxe po¨¦tica e a cinematogr¨¢fica nunha abstracci¨®n engaiolante, unindo imaxes que non necesariamente estean vencelladas entre si e que adquiran sensos novos por medio da montaxe". E o s¨ªmbolo que mellor define ese traxecto que ela xa est¨¢ a cubrir con tant¨ªsimo talento ¨¦ o do tren. "Enc¨¢ntame porque nel recuperas a sensaci¨®n de desprazamento que perdes na inconsciencia do avi¨®n, e eu creo que o espazo merece ser percorrido a e con conciencia. ? como viaxar pola realidade pero oll¨¢ndoa dende f¨®ra e interactuando con ela asemade. O tren ¨¦ un desoutros non-lugares nos que vivimos a cot¨ªo pero, coma as viaxes son intervalos entre as distintas estaci¨®ns que, consonte coidamos, conforman a nosa existencia (o traballo, o lecer, a casa...), o tren fainos sentir noutra dimensi¨®n, algo distanciada, e moi sensible. Gustar¨ªame que as mi?as xeiras fosen as¨ª: coma os trens nos que se mesturan as palabras, os sons, as imaxes, as lembranzas, os so?os, as sensaci¨®ns, en fin, de todos os viaxeiros: as que deixan os que marchan e as que traen os que soben".