Isabel Pintado, a caroa da luz

Agochado tralo meu abecedario electr¨®nico, abesouro unha obra da que moito gusta a s¨²a art¨ªfice: Isabel Pintado. Unha muller nada en Madrid ("onde estudei Belas Artes, especializ¨¢ndome en gravado") pero afincada dende hai lustros na Coru?a ("onde realmente me desenvolv¨ªn coma artista"). No papel, ama(n)sado polas s¨²as mans, buliga unha cidade. O trazado minucioso das casas, das galer¨ªas, dos soportais insin¨²a que se trata dunha vila galega, mentres que as ondas violetas, grises, vermellas, a parte do mar abstra¨ªdo na banda inferior evoca Venecia. Mais se falo desta peza concreta non ¨¦ porque agora aboie na mi?a estancia, coma un lebiste nun acuario, sen¨®n porque quintaesencia case que t¨®dalas virtudes que os estudosos, os amantes da alquimia de Pintado adoitan loar. Para entend¨¦rmonos: esta creadora ¨¦ coma a fusi¨®n de Gentileschi e Goncharova. De Belloto e Z¨®bel. Da figuraci¨®n m¨¢is cl¨¢sica e da abstracci¨®n m¨¢is l¨ªrica. E iso envolto nun halo estra?¨ªsimo, abof¨¦, coma o dos enigmas de De Chirico ou de Magritte. Acougo e desacougo asemade.

Incorpora ¨®s cadros frases soltas a lapis, aut¨¦nticos versos, mensaxes cifradas

"Moitas veces incl¨²o nos meus lenzos imaxes que enxergo en so?os"

De cativa, Isabel Pintado era c¨¦lebre no colexio "polo ben que retrataba as mi?as compa?eiras; de feito, l¨¦mbrome debuxando dende sempre". Agora, o primeiro que esperta admiraci¨®n ¨® visitar calquera das s¨²as mostras ¨¦ o dominio que pos¨²e non xa da t¨¦cnica can¨®nica sen¨®n das m¨²ltiples t¨¦cnicas que ela est¨¢ a filtrar para inventar a s¨²a propia "mestura de t¨¦cnica gr¨¢fica e pict¨®rica". ?leo, acr¨ªlico, collage, pan de ouro, estarcido, retallos de tea ou de papel son alg¨²ns dos moitos "veh¨ªculos" cos que Pintado est¨¢ a percorrer a s¨²a peculiar v¨ªa. "Secas¨ª, o meu labor non ¨¦ tan mat¨¦rico coma, por exemplo, o de T¨¤pies. A min inter¨¦same m¨¢is a veladura, a textura que deixa albiscar o que hai debaixo". Un elemento especialmente curioso ¨¦ a incorporaci¨®n ¨®s seus lenzos de frases soltas, escritas a lapis, aut¨¦nticos versos. Mensaxes cifradas ("t¨®cate a luz e dev¨¦n ouro") coma enviadas polo propio cadro ¨¢ s¨²a m¨¦dium, que "normalmente xorden de maneira autom¨¢tica, intuitiva, e que ve?en sendo un resumo da sensaci¨®n que quero transmitir". "Cada vez aparece menos a figura humana nas mi?as obras, e eses flashes son un xeito de humanizalos".

Sensaci¨®n ¨¦ talvez o termo que m¨¢is repite esta creadora. E iso, a s¨²a arela de transmitir "emoci¨®ns, m¨¢is que ideas ou conceptos", semella ser o que est¨¢ a levala da figuraci¨®n ¨¢ abstracci¨®n total. Asegura atoparse "nunha etapa intermedia, con certo medo ¨® baleiro", na que poden convivir unha maz¨¢ daliniana, perfectamente pintada, cunha paisaxe pola que ben poder¨ªa pairar o esp¨ªrito de De St?el.

? tentar describir ese algo que perciben dentro dos cadros de Pintado, algunhas persoas falan de silencio; outras de quietude; outras do paso do tempo; outras de metaf¨ªsica, outras, en fin, do puro e duro misterio. Ela prefire definilo coma "a maxia que entra?an t¨®dalas cousas". Algo que sen d¨²bida ¨¦ froito do xeito en que Pintado amece cadora o mundo interior (a parte figurativa, curiosamente) e o exterior (a parte abstracta, normalmente), "tentando expandilos", engade ela, "cara a dentro e cara a f¨®ra, para integrar a persoa que fita o cadro ata o punto de que poda pasear por el". ?s veces mesmo eliminando a suposta linde que os divide, co cal consegue pasar dese realismo m¨¢xico tan sumamente evocador a ese superrealismo do que ela reco?ece ter bebido. Coma n'A duna, unha obra moi lautr¨¦amontiana na que, no canto "do encontro casual entre un paraugas e unha m¨¢quina de coser nunha mesa de operaci¨®ns" ollamos un escritorio con varios obxectos meditando encol del en metade dun areal. "Moitas veces incl¨²o nos meus lenzos imaxes que enxergo nos meus so?os".

Para so?ar ¨¦ precisamente o t¨ªtulo da exposici¨®n que se inaugura o 2 de outubro na Galer¨ªa Sargadelos de Ferrol. Unha suite sobre a relaci¨®n entre pintura e literatura. "O libro, como tal, xa apareceu en varias obras mi?as anteriores, mais agora quixen facer unha serie ¨ªntegra sobre as diversas vivencias que nos provoca a lectura; o libro visto coma un obxecto que nos leva a so?ar, a viaxar, a imaxinar, a sentir". A entrar al¨¦n. Xalundes. Coma as xeiras de Pintado.

Un dos descubrimentos desta fermosa aventura ¨¦ a espiritualidade da cor negra, "que aqu¨ª simboliza case sempre a noite, o momento de recollerse", no senso an¨ªmico do termo, "pois a serie est¨¢ estruturada en cadros de d¨ªa, digamos, e cadros de noite". O outro achado ¨¦ o dos d¨ªpticos, xa que semellan de seu libros abertos. "No fondo do que estou a falar ¨¦ da procura ¨¢ que nos impulsa calquera obra de arte en xeral, e a vida mesma en si", di ela. Sabendo que en realidade non existe ningunha meta que non estea xa en n¨®s.