Voces no armario

A primeira vez non lle prestei m¨¢is atenci¨®n c¨¢ eses ru¨ªdos accidentais que fai a noite, pero a¨ªnda non collera o sono e de novo o¨ªn aquel rosmar vagarento, unha rozadura de algo que se move paseni?o, procurando pasar desapercibido. Quedei atento, coa orella apuntando ao armario, e cando estaba a piques de baixar a garda, volvinno sentir, un murmurio como de moar¨¦s escorregadizos, de veludos agarimosos, a pequena rabu?adura dunha cremalleira na escuridade. Abr¨ªn os ollos e xirei a cabeza ao tempo que me ergu¨ªa na cama. Ent¨®n parou. Pensei nos ratos, a¨ªnda que xa non hai ratos, ademais os ratos non fan esas voces, se cadra algunha peza que se descolgou por pura inercia, pero sabia que tampouco. Notei a escuridade como unha especie de espesura transparente que deixaba ver a nada, unha "nada" que era "presenza baldeira", igual que o silencio semellaba unha voz sen son. Volv¨ªn deitarme, pechei os ollos e xa moi tarde quedei durmido.

A segunda vez, foi nada m¨¢is apagar a luz, un frufr¨² de seda que me fixo pensar inmediatamente no quimono de Yasmina, un fermoso vestido verde esmeralda enfeitado con flores douradas, crisantemos ou nen¨²fares, nunca souben; ser¨ªa que volv¨ªa por el? Hab¨ªa moito que non me lembraba das s¨²as cousas, case tanto como o tempo que levaba sen abrir aquel armario. Agucei o o¨ªdo ata facer un furado na espesura, e sent¨ªn o bisbar esvarad¨ªo do quimono, igual que cando lle escorregaba a ela polas ombreiras ate caer nos p¨¦s. Logo notei unha viruxe na caluga, arremui?eime coas mantas e pouco a pouco a presenza baldeira foi esvaecendo no sono.

Nunha ocasi¨®n espertoume un longo devecer de sabas rachadas; pero non lembraba se hab¨ªa sabas no armario, xa case non recordaba, ag¨¢s o quimono, o que al¨ª quedara encerrado cando Yasmina marchou. Ao comezo a¨ªnda miraba, para comprobar se estivera na casa a recoller as s¨²as cousas, buscaba no armario, nos caix¨®ns, nos libros, nos discos, na despensa, ata miraba no frigor¨ªfico esperando atopar alg¨²n sinal. Un d¨ªa saquei as mi?as cousas e gardeinas noutro cuarto; despois deixei de mirar.

Tardei moito en esquecer a Yasmina, foi un proceso lento e doloroso no que fun deixando anacos da memoria, como quen cae ao mar e vai desfac¨¦ndose de cousas para sa¨ªr a flote, cando aboiei xa non quedaba de min m¨¢is que un espectro. Ent¨®n empezaron as voces, os murmurios de seda, o rosmar morri?ento das pezas de la, a brisa leda das chambras de ver¨¢n, o bocexo dalgunha saia arrombada nun recuncho. As oio falar, ¨¢s veces ¨¦ unha palabra curta, un borbori?o lixeiro, ¨¢s veces ¨¦ un dicir melanc¨®lico, outras un breve mon¨®logo que semella unha pregaria. Recentemente as oio discutir, coma se estivesen conspirando, esta noite pareceu que algunha cousa batera contra a porta do armario e por un intre tem¨ªn que fose abrirse e aparecese Yasmina, pero non pode ser, hai tempo deixei aquela historia ben pechada e logo tirei a chave.

O ¨²ltimo libro de Llorca ¨¦ O salto do can (Xerais)