Revolucionarios mortos

A tarde ¨¦ rideira, o sol do outono mesmo fai quecer as cousas, unha brisa pasa a s¨²a man polo rostro..., e malia todo iso, a que sentei diante da pantalla do ordenador esas cousas fican a un lado, f¨®ra, e ve?en os pensamentos serios e a¨ªnda tristes. O pensamento sempre ¨¦ inimigo da vida. Non ¨¦ porque vivamos un tempo sorprendente at¨¦ para quen non se quere deixar sorprender, un tempo en que temos que volver a defender as cousas m¨ªnimas, a sanidade e a educaci¨®n p¨²blicas: os cimentos dunha vida social decente. Non ¨¦ por iso, pois sa¨ªr a protestar polas cousas que consideramos a decencia m¨ªnima danos un chisco de alegr¨ªa, conf¨ªrmanos en que, contra o que pensaban eles, a¨ªnda estamos vivos. ? simplemente por ese escuro cami?ar dentro dun, ¨¦ por ese traballo que fai o paso do tempo nun que fai que como o asasino volte ao lugar do crime roldar al¨ª. Como se os mortos nos chamasen, os mortos que non se despediron a¨ªnda de n¨®s porque tampouco n¨®s non os despedimos.

A historiograf¨ªa espa?ola, inclu¨ªda a da Transici¨®n, obvia a existencia de Galiza e fainos desaparecer

Lin estes d¨ªas El a?o que muri¨® Franco (sic), un libro do ano 85 de Pedro J. Ram¨ªrez que se centra en asuntos vellos e tristes, a situaci¨®n pol¨ªtica en Espa?a nos anos precedentes ¨¢ morte de Franco e as andanzas e ideas que conduciron ao fusilamento de cinco mozos en detembro dese 1975. Ben sei que ese momento e eses feitos son un lugar ao que ningu¨¦n quere ir, a¨ªnda hoxe, mais o Pedro J. Ram¨ªrez, hoxe un xornalista nun momento moi diferente do que era cando escribiu aquel libro, cond¨²cenos por eses pasos con respeto por todas as persoas e organizaci¨®ns implicadas e cun gran traballo xornal¨ªstico. De seguro que puido facer ben o seu traballo porque era completamente alleo a aquel mundo de militantes clandestinos e de polic¨ªas pol¨ªticos con toda a miseria daquel tempo. Non, aqueles non eran os preparativos dunha revoluci¨®n linda, al¨ª nada nin ningu¨¦n era fotox¨¦nico. Non hab¨ªa c¨¢maras de televisi¨®ns, nin Internet nin tel¨¦fonos celulares con c¨¢maras e sms, non hab¨ªa m¨¢is que papel ciclostil cheo de alucinaci¨®ns antiimperialistas dun lado e as fotograf¨ªas patibularias nos xornais dos detidos ou fusilados, coa informaci¨®n que facilitaba a polic¨ªa franquista. Como ser¨ªan aqueles anos, aqueles feitos, coas c¨¢maras que hoxe cobren a informaci¨®n de calquera protesta fotox¨¦nica? E ningu¨¦n cantou a aquela mocidade tampouco. O libro do Pedro J. ¨¦ das cousas m¨¢is obxectivas e respectuosas que se te?en escrito ao respecto, coido eu. Probabelmente quixo comprender a aqueles mozos incomprens¨ªbeis, habitantes dun mundo on¨ªrico e fatal.

No libro fixen en falta a cita da morte de Moncho Reboiras, militante da UPG. Ser¨ªa sorprendente se non fose porque toda a historiograf¨ªa espa?ola, inclu¨ªda a que relata o franquismo e a Transici¨®n obvian a existencia da Galiza como tal ata o extremo de facernos desaparecer. Mais Moncho non est¨¢ aqu¨ª, morreu porque o mataron. E est¨¢ un pouco m¨¢is morto porque fomos incapaces de relatar con limpeza e claridade o noso pasado e esas mortes que son de todos n¨®s. Pedro J. fixo nese libro un traballo necesario, a¨ªnda que non chegue para tapar tanto silencio, porque lle atinx¨ªa, porque quer¨ªa co?ecer unha parte do pasado do seu pa¨ªs. Aqu¨ª a¨ªnda non fomos quen.