Ler ¨¦ facer maxia creadora

Estamos nun tempo de tr¨¢nsito de moitas cousas e non sabemos cara a onde transitamos. Imos levados. Non hai problema, a vida ¨¦ as¨ª: pensar que somos n¨®s quen gu¨ªa as nosas vidas ¨¦ unha ilusi¨®n consoladora. Os humanos creamos novas tecnolox¨ªas e as nosas creaci¨®ns tr¨¢ennos tam¨¦n novos perigos e medos. Os ilustrados, a xente da lectura, temos hoxe medo do mundo dixital. Perecer¨¢ a Cultura, a Lectura? Pereceremos?

A incerteza sobre o futuro do libro de papel, que ¨¦ a incerteza tam¨¦n sobre o futuro das librar¨ªas, das bibliotecas como lugar, dos editores, ¨¦ tam¨¦n a incerteza sobre o futuro da figura do escritor como autor. Quen sabe se non habemos desaparecer os escritores que asinamos fachendosos obras, se non nos transformaremos nunha cousa ben m¨¢is humilde, fornecedores de contidos, argumentos. Mineiros, panadeiros da lectura, da literatura. Todo asusta. Mais se busco no meu interior atopo a un rapaz que xa foi educado no audiovisual, algu¨¦n para quen radio e televisi¨®n son parte da identidade. Quero conciliar esas d¨²as partes de min que hoxe parecen loitar agonicamente e b¨²scolle un sentido a ambas as d¨²as.

Poder¨ªa dicir que o sentido do audiovisual expl¨ªcase polo seu triunfo. A s¨²a eficacia e ¨¦xito son tan abrumadores. Mais o que explica o ¨¦xito ¨¦ precisamente o que lle d¨¢ sentido: os humanos somos animais so?adores e procuramos constantemente fugarnos da vixilia, da conciencia. Vivir ¨¦ duro, cr¨¦anos ansiedade, e a enso?aci¨®n ¨¦ unha tregua. Fascinados ante unha pantalla descansamos da nosa vida. Ante a pantalla contemplamos o que outros crearon. Deixamos que entre polos ollos fascinados, pola boca aberta, o que algu¨¦n imaxinou e armou con imaxes e sons. Entreg¨¢monos ao xogo da sumisi¨®n, deix¨¢monos ir ao so?o. Un so?o que transcorre a¨ª diante, nunha pantalla. Mais os humanos somos creadores, e por iso traballamos, creamos. E lemos.

Ante o texto situ¨¢monos nese intre do amencer tan breve que abre e funda o d¨ªa, nese campo delicado entre o so?o e a vixilia, cando temos as p¨¢lpebras cerradas a¨ªnda e xa a luz da ma?¨¢ ilumina nelas. Ler ¨¦ estar entre a imaxinaci¨®n e a conciencia. As palabras son cifras. O escritor cifra nelas o mundo, mais quen le descifra un mundo semellante ao escrito, mais sempre diferente, pois quen le ¨¦ dono do que le. Quen le crea un mundo, un so?o. Mais o so?o non est¨¢ a¨ª f¨®ra: o que so?amos lendo transcorre dentro de n¨®s.

Son de estirpes de iletrados, labregos e pastores. L¨¦mbroos, ¨¢moos. Quixera serlles leal, mais son distinto, perd¨ªn o co?ecemento do mundo que eles ti?an antes de que as cousas fosen bautizadas, antes de que todo tivese nome, palabra. Palabra escrita. Aprender a ler ¨¦ morder a maz¨¢ que nos fai perder a inocencia, esa trabada do froito do co?ecemento que nos fai co?ecer tam¨¦n que temos perdido o para¨ªso. Pois xa somos humanos.