As ansiedades dos escritores

Hai uns anos un ministro moi resolutivo un d¨ªa mandaba un barco ao "quinto pino" e outro d¨ªa declaraba nas Cortes que o f¨²tbol era "de interese p¨²blico". Tomadas as decisi¨®ns correspondentes o f¨²tbol consolidouse como grande industria espa?ola e como parte da cultura nacional obrigatoria. Os que facemos pouco gasto aos empresarios futboleiros somos malos espa?ois. As¨ª e todo tampouco non nos damos escapado, pois o f¨²tbol, como a divinidade, est¨¢ en todas partes e as¨ª nos enteramos un d¨ªa e mais outro dos problemas de sa¨²de dos seus heroes, as s¨²as fracturas e escordaduras, tam¨¦n as s¨²as depresi¨®ns. Comprobamos como a presi¨®n na que viven prod¨²celles ansiedade (o Ronaldo e o Kak¨¢ ademais de falaren coma n¨®s, tam¨¦n son humanos. Coitados).

At¨¦ agora viviamos acomplexados pensando que nada m¨¢is nos deprimiamos e padeciamos ansiedades a xente que non ¨¦ atl¨¦tica e que anda a outros traballos. Xa podemos confesar os escritores, por un exemplo, que tam¨¦n temos ansiedade debido ¨¢s presi¨®ns que recibimos. Non sendo cient¨ªfico non me atrevo a asegurar cal sexa a causa fundamental da ansiedade. Con todo, comprendo que nace sempre da relaci¨®n entre o individuo e o entorno que o rodea. Vivir con medo a calquera cousa produce ansiedade, se un vive na mentira sempre temer¨¢ que os demais o descubran, ou se un depende dos demais e non de si propio pois vivir¨¢ sempre na ansiedade. ? por iso polo que as persoas que dependen da valoraci¨®n dos demais viven ansiosamente, os escritores someten a s¨²a obra, o seu talento, ¨¢ valoraci¨®n do p¨²blico e cr¨ªtica, est¨¢n nas mans dos demais. E por iso adoitan ter tan mal xorne (hainos m¨¢is malos...). Os escritores som¨¦tense a probas sicol¨®xicas duras, deitan na mesa de xogo a s¨²a identidade personal, p¨®?ense en risco, viven sempre expostos, viven na vulnerabilidade e coas s¨²as obras disputan algo que ¨¦ limitado: o aprezo e a atenci¨®n dos lectores. E algo m¨¢is, a preeminencia nese aprezo. Iso l¨¦vaos a competir entre si e l¨®xicamente crea a herba m¨¢is indesex¨¢bel e tam¨¦n a m¨¢is abondosa, a verde envexa.

Por iso reparei estes d¨ªas pasados na estampa dun escritor espa?ol que morreu, xa moi moi velli?o, e que seica era moi reverenciado por escritores m¨¢is novos. Hab¨ªa unha rolda de poetas e romancistas que o frecuentaban e ti?an en moito aprezo o seren atendidos por el. Probabelmente sent¨ªanse disc¨ªpulos seus dalg¨²n modo. Claro que iso s¨® ¨¦ pos¨ªbel se hai unha diferencia de idade not¨¢bel, como era o caso. Hai persoas que procuran a sombra de figuras vener¨¢beis, para iso p¨ªdenlle que sexan vellos bastante. No fondo coido que non hai tanto respecto pola vellez como unha certa mitificaci¨®n, certa inxenua crenza en que os vellos son velli?os bos, cousa que non deberamos acreditar, a idade non nos fai distintos nin mellores, fainos s¨® m¨¢is vellos.

Esa relaci¨®n de mestre e disc¨ªpulo ¨¦ moito m¨¢is dif¨ªcil que se dea entre persoas de xeraci¨®ns cercanas ou veci?as, ¨¦ case impos¨ªbel. Ningu¨¦n atura ter como figura tutelar a algu¨¦n dos mesmos anos ou poucos m¨¢is, por m¨¢is sabia que sexa e m¨¦ritos que te?a esa persoa. E hai niso un algo biol¨®xico e fat¨ªdico, a nosa especie funciona desa maneira e por algo ser¨¢. Por¨¦n, entendo ben m¨¢is ese comportamento da especie que o dos novos que acoden a tomar t¨¦ con petrucios admir¨¢beis. Prefiro os mecanismos da competitividade a¨ªnda que incl¨²an a verde envexa. Hai algo de perverso nos escritores verdes ao redor dos vellos, verdes? Ao cabo, nos tratos todos procuramos algo, cousas varias e confusas, e non me acaba de convencer ese trato (nese asunto non me f¨ªo nin de S¨®crates).

http://susodetoro.blogaliza.org