Manifesto afirmativo

Lin con interese o Terceiro esbozo para un manifesto do afirmacionismo, de Alain Badiou, pero non quedei moi convencido das s¨²as propostas contra a arte posmoderna, porque non estou seguro de que podamos safarnos "dun influxo caprichoso e ilimitado da particularidade", nin do particularismo comunitario (¨¦tnico, ling¨¹¨ªstico, relixioso ou sexual) nin do biogr¨¢fico que se expresa atrav¨¦s do Eu. Fico, a¨ª iso si, agradecido a Emilio Ara¨²xo, quen publicou o texto de Alain Badiou co entusiasmo que gasta en tantas rarezas editoriais. O caso ¨¦ que tal lectura induciume a ensaiar pola mi?a conta e risco o x¨¦nero do manifesto. As¨ª pois, proclamarei algunhas sentenzas:

1) Afirmo que un escritor nunca pode aceptar un premio sen dotaci¨®n econ¨®mica, ag¨¢s que o reciba de maos dunhos amigos indixentes.

A Xunta non existe como instituci¨®n, sen¨®n como alpendre que dispensa favores arbitrariamente

2) Afirmo que non ten ning¨²n m¨¦rito rexeitar un premio que baixe dos dous mill¨®s das antigas pesetas.

3) Afirmo que unha Administraci¨®n que obsequie aos literatos cun diploma estaos tomando por miocas arrastradas. Lembro que, sendo meni?o de escola, a Deputaci¨®n de Ourense concedeume un galard¨®n pra "ni?os buenos estudiantes" e o seu presidente (o marqu¨¦s de Altagracia) f¨ªxome entrega dun diploma acreditativo, dun libro que versaba sobre a mellora da raza rubia galega nas granxas do Estado e de 2.500 pesetas. Esa cantidade equival¨ªa ao soldo m¨ªnimo semanal da ¨¦poca. A¨ªnda sendo pobre e cativo, non me ter¨ªa conformado co diploma, apesar de que por ent¨®n escaseaba o papel hixi¨¦nico. Un amigo meu de Gustei, co?ecido pola nomeada de Corresponsal malia chamarse Pl¨¢cido, declarouse obxector fiscal cando os funcionarios do Concello lle presentaron un documento de cobro de moi pouca prosapia. O Corresponsal, que se cr¨ªa merecente dun trato m¨¢is solemne, espetoulles: "Pero isto ¨¦ un papel oficial ou unha verza das que eu lles boto ¨¢s gali?as?". Un escritor non ¨¦ unha verza e non pode apa?ar un diploma do conselleiro Varela se ten un algo de sangue.

4) Afirmo que a ¨ªndole moral dun acto pode cuantificarse ¨¢s veces en di?eiro contante e soante, como o demostrou certo funcionario ingl¨¦s na India colonial cando, pra preservar a honra, enviou un telegrama ao Foreign Office solicitando que o relevasen antes de que a suma dos subornos con que o tentaban alcanzase cifras que non poder¨ªa refugar. Neste sentido, un autor de moral acrisolada non se rebaixar¨ªa aceptando un premio de simb¨®lica cuant¨ªa se llo concedese un ministro de Cultura parecido a Andr¨¦ Malraux; pero, se llo outorga un gobernante que sit¨²a Huelva no Mediterr¨¢neo, o lugar de nacemento do malacitano Pablo Picasso en Catalu?a e a carpinter¨ªa de ribeira en Santa Ux¨ªa de Ribeira, daquela quedar¨¢ como un marrao de San Antonio a menos que o premio ascenda a varios quilos.

5) Afirmo que as sentenzas anteriores s¨® se poden aplicar ao literato e non a outra categor¨ªa de artista, porque pintores, escultores e arquitectos levan toda a vida traballando pr¨¢ Igrexa, pr¨® poder civil e os epul¨®s da econom¨ªa. Ao escritor nunca lle encargar¨¢n un poema pra estampar no gardanapo do Papa en visita a Santiago, outramente ao artista pl¨¢stico pagaranlle unha millonada por confeccionarlle un altar. O coraz¨®n do escritor sangra vendo ao colega doutra disciplina art¨ªstica as¨ª tan escravizado, como puta por rastrojo.

6) Afirmo que tampouco se pode censurar ao editor ou empresario cultural por facerlle as beiras aos donos da vara e da besta, xa que precisa das subvenci¨®s pra publicar os nosos libros. Ning¨²n fillo ben nado lle reprochar¨¢ a unha nai que se humille ou luxe pra poder crialo. Escusado ¨¦ que se xustifique aducindo o car¨¢cter institucional dos premios, ben sabemos que haber¨ªa represalias que pagariamos todos en caso de ofender aos empoleirados no Goberno. De por parte, a Xunta non existe como instituci¨®n e si como alpendre que dispensa favores arbitrariamente, a falar verdade talvez nin sequera exista Galiza, de crermos a Baltar x¨²nior: "Galicia ¨¦ unha entelequia, ao final abres a porta da casa e a quen encontras ¨¦ ao vici?o". Xa mo ten dito meu pai: "Non hai pobo, o que hai son fulanos". A se?ora Thatcher, menos atrevida, sentenciou: "Non hai sociedade, unicamente existe a patria e a familia". A direita galega adaptou ese lema ¨¢ nosa idiosincrasia: "S¨® existe o patrimonio familiar". Por iso ¨¦ unha faltada que entreguen un t¨ªtulo sen soltar a pita.