O fillos de Sol

O mundo mudou e non vai volver atr¨¢s, para ningu¨¦n. Tampouco para esta nova xeraci¨®n que agora se expresa co lema da indignaci¨®n, porque para eles o mundo ¨¦ outro que o dos seus pais e av¨®s. A globalizaci¨®n incorporou ao mercado laboral a xeraci¨®ns de mozos chineses, indios, brasileiros, sudamericanos e africanos. Os nosos iPads fabricados nalg¨²n pa¨ªs afastado non crean traballo aqu¨ª. O tempo en que a mocidade compet¨ªa por incorporarse ao traballo nun marco nacional acabouse. E non s¨® eses mozos te?en un tel¨¦fono celular con acceso a Internet, agora t¨¦?eno centos de mill¨®ns no mundo. Hai unha relaci¨®n directa entre a nosa frustraci¨®n por non ver expectativas claras e o optimismo que reina neses pa¨ªses emerxentes.

Os acampados atr¨¦vense a dicir en alto o que pensa unha maior¨ªa abatida civicamente

O natural enfado da mocedade por non ter traballo nunhas condici¨®ns que lles permitan emanciparse desencadeou un movemento revitalizador para toda a sociedade. Criticaron a pol¨ªtica e toda a sociedade est¨¢ a criticar a corrupci¨®n e a incapacidade da pol¨ªtica para liberarse da tiran¨ªa dos mercados de capital. A falar, claro: est¨¢n a criticar a esquerda, pois ent¨¦ndese que esa ¨¦ a pol¨ªtica natural da dereita. Tanto ¨¦ as¨ª que as mobilizaci¨®ns previas ¨¢s pasadas elecci¨®ns municipais a quen castigaron foi ¨¢ esquerda, mentres que o eleitorado da dereita foi votar sen importarlle nin a corrupci¨®n nin cousa ningunha. Se se vai intervir na pol¨ªtica debemos co?ecer as consecuencias dos nosos actos. As¨ª e todo, nunca se fixo tortilla sen que rompese alg¨²n ovo e poida que ese sexa o prezo que te?a que pagar a sociedade para que a esquerda escoite e rectifique cousas. Porque o certo ¨¦ que o conxunto das cr¨ªticas son xustas e, deixando aparte o efecto da crise econ¨®mica sobre a sociedade, a responsabilidade de perder apoio social ¨¦ desas organizaci¨®ns. Para comprobar que ¨¦ unha mobilizaci¨®n de esquerdas abonda con ver o que lles chama a dereita e como mandou actuar ¨¢ polic¨ªa na Praza de Catalu?a.

A Puerta del Sol, esa praza que os madrile?os chaman familiarmente Sol, ¨¦ o embigo da Espa?a, o punto escollido polo dictador Primo de Rivera para trazar as comunicaci¨®ns centralizadas desde Madrid. No centro desa capital os acampados fixeron un valente esforzo intelectual para criticar precisamente a corrupci¨®n e as pol¨ªticas inxustas (probabelmente exista unha relaci¨®n de causa/efecto entre esa praza libertaria e esa capital tutelada e gobernada case enteiramente pola extrema dereita espa?olista). O efecto mim¨¦tico noutras cidades e outras acampadas ¨¦ l¨®xico, pois esa protesta era unha necesidade social, tivo forte cobertura medi¨¢tica e contaba cunha rede alternativa en Internet: atrev¨¦ronse a dicir en alto o que sinte e pensa unha maior¨ªa abatida civicamente. Con todo, penso na lingua das protestas nas nosas cidades: por primeira vez a lingua da rebeld¨ªa e das demandas de xustiza non foi o galego. Reflicte o que hai de fondo, ese vello esquema de poder: Madrid e as s¨²as provincias (e provincia significa "terra vencida").

Iso l¨¦vame a pensar xeracionalmente, a lembrar a mi?a relaci¨®n coa nosa lingua. Un¨ªnme a ela por cari?o e lealdade aos meus av¨®s maternos e ao seu mundo e f¨ªxenme militante dela por un sentido de xustiza e democracia. Contemplamos unha nova xeraci¨®n que xa tivo o galego na escola, medrou co Xabar¨ªn, en casas onde non faltaron comodidades e que xa non sinte identificaci¨®n afectiva, c¨ªvica ou obriga ¨¦tica co galego; seguramente os seus pais tampouco. Moitas cousas fixemos mal alg¨²ns.