Unicornios contra a parede

Unicornibot son catro tipos de Pontevedra. Nas fotos aparecen disfrazados de unicornio con casco de papel de prata e reivind¨ªcanse como ¡°xinetes da mathrockalipse¡±. Non est¨¢ de todo mal a autoetiqueta. Malia a alg¨²n exceso narcisista nas guitarras ¡ªisto vai por circunscrici¨®ns, supo?o¡ª, debutaron cun disco notable en 2010. Hare Krishna autoeditouse en vinilo e a¨ªnda est¨¢ dispo?¨ªbel e dixitalizado en dotheunicornibot.bandcamp.com. Detr¨¢s dos t¨ªtulos alternativamente onomatopeicos (Tinoni), descritivos (Palmas) e l¨²dicos (La segunda es la tercerae similares) hab¨ªa al¨ª unha suntuosa colecci¨®n de nove pezas ¡ªe algunhas derivas menos¡ª de rock instrumental.

?Este mes, en canto acaben de fabricar no Liceo Mutante as 320 fundas para o vinilo, os pontevedreses publicar¨¢n o seu segundo traballo. Tit¨²lase Dalle!, sen til, e chegar¨¢ ¨¢s tendas da man dunha infrecuente Uni¨®n Temporal de Empresas (UTE) discogr¨¢fica: dous selos galegos, Matapadre e Radix Records, e tres de Andaluc¨ªa (Bloody Dirty Sanchez Productors), Madrid (Chingaste la confianza) e Cantabria (Odio Sonoro). Gravado en directo nos capitalinos estudios Brazil con Javier Ortiz, como o seu antecesor, mand¨¢rono masterizar a California. Este non pasou pola sancrist¨ªa de Bob Weston (Shellac).

Non hai grandes sorpresas con respecto a Hare Krishna, pero tampouco era necesario. Ademais de Abril-cerral e Perro Term¨®metro, os dous adiantos difundidos xa a trav¨¦s da rede, Dalle! incl¨²e outros oito temas. Mellor armado e m¨¢is controlado que o anterior, ¨¦ un disco felizmente impuro na mesma medida en que o era, por exemplo, In The Fishtank (1999). Al¨ª colisionaban Tortoise e The Ex, d¨²as tradici¨®ns sonoras. Aqu¨ª, a facci¨®n escura, epid¨¦rmica e musculada con outra m¨¢is cerebral, exacta e erudita. O math rock e o post-hardcore a dialogar nun traballo excelente, un dos m¨¢is honestos ¡ªnon inventa nada, tampouco o parece¡ª dos publicados por aqu¨ª nos ¨²ltimos anos. Aviso a googleantes: Os Resentidos tam¨¦n ti?an un D¨¢lle que non mira, pero ¨¦ pura coincidencia.

Conceptualmente est¨¢n cercanos ¨¢ abstracci¨®n furiosa e abrasiva de Shellac

Conceptualmente est¨¢n m¨¢is cercanos ¨¢ abstracci¨®n furiosa e abrasiva de Shellac, por exemplo os do quinto movemento de The Futurist (1997), pero fan ben en citar a Don Caballero entre as s¨²as referencias. M¨¢is al¨¢ da devoci¨®n polos t¨ªtulos estramb¨®ticos (Anchoas Castilla, Julio Iglesias, portero), comparten algo do temperamento dos norteamericanos. Nada que ver de momento coa deriva m¨¢is esteticista de America Don (2000), pero certo parentesco si que hai. Unicornibot arrandea entre a cirurx¨ªa bruta de Shellac, o espesor de Fugazi se Fugazi domesticase as s¨²as guitarras e os patr¨®ns el¨¢sticos e envolventes da tropa post-rock, secci¨®n Pittsburg.

Un momento. Post-rock? A¨ªnda que hai precedentes, a primeira definici¨®n sistem¨¢tica da etiqueta est¨¢ nun artigo de Simon Reynolds publicado en 1994 na revista Wire. Trat¨¢base de po?erlle alg¨²n nome ao que estaban a facer ent¨®n bandas como Disco Inferno, Seefeel, Insides, Bark Psychosis, Pram ou Stereolab, e o cr¨ªtico optou por enfrontar esas pr¨¢cticas a¨ªnda emerxentes ¨¢ definici¨®n materialista do rock que ofrec¨ªa Joe Carducci en Rock and the Pop Narcotic (1991): a interacci¨®n en tempo real da bater¨ªa, o baixo e a guitarra r¨ªtmica, e punto. Fronte ¨¢ tiran¨ªa do par produtor/estudio que atribu¨ªa ao pop circa Brian Eno e despois, o extremo fr¨ªo do asunto, Carducci invocaba o pau quente da interpretaci¨®n ao vivo e as gravaci¨®ns puramente documentais dos anos setenta.

O Primavera atina este ano ao contar coa banda para a edici¨®n deste ano

Fiando nesa encrucillada conceptual e volvendo ¨¢s referencias orixinais de Reynolds, barrocas e tecn¨®filas, os de Unicornibot far¨ªan ¨²nica e exclusivamente rock. Mudo, metron¨®mico e vagamente abstracto, pero rock ao cabo. Se Guillermo Garc¨ªa (bater¨ªa), Gonzalo Goitia (guitarra), To?o Rodr¨ªguez (baixo) e ?lex Gayoso (guitarra) admiten post-rock como animal de compa?¨ªa ¨¦ porque o adxectivo, como lamentaba o propio Reynolds nunha revisi¨®n do seu artigo publicada en 2007, padeceu un lifting tan agresivo ao longo da s¨²a primeira d¨¦cada de vida que acabou por abrazar tam¨¦n discos como os de Tortoise. Dalle que non mira e Gol de chico son, nese sentido, elocuentes.

O (a¨ªnda) prestixioso Primavera Sound de Barcelona ¡ªeste ano estrea sucursal en Porto, de certo m¨¢is respir¨¢bel¡ª non sempre acerta cando olla cara a Galicia. A algunhas bandas colleunas, ben no vest¨ªbulo da s¨²a disoluci¨®n, ben no espellismo dun futuro que logo non foi tal. Acertou con Emilio Jos¨¦ hai dous anos, cando o ourens¨¢n vi?a de publicar Chorando apr¨¦ndese, e este ano parece que atina tam¨¦n ao contar con Unicornibot. Para quen os queira ver antes e m¨¢is preto da casa, este mes estar¨¢n no Labranza de Bueu e no Filomatic da Coru?a os d¨ªas 16 e 17.