Dobarro

Andr¨¦s Dobarro, o cantante en galego con m¨¢is difusi¨®n e discos vendidos, foi obxecto recentemente dunha homenaxe no Teatro Jofre de Ferrol promovida pola Radio Televisi¨®n de Galicia e que ser¨¢ retransmitida nas pr¨®ximas semanas. Poucas homenaxes pode haber no noso entorno art¨ªstico tan merecidas e que rescaten a algu¨¦n dun esquecemento particularmente tan inxusto. Se cadra, a mi?a ¨²nica vivencia intensa do idioma na mi?a adolescencia castel¨¢nfalante foi a constitu¨ªda polas canci¨®ns de Dobarro: un pop suave e expansivo que se che adher¨ªa ¨¢ boca como que non quere a cousa. E iso ¨¦ o mellor que se pode dicir de calquera canci¨®n pop: que se incorpore automaticamente como banda sonora da cotidianeidade.

Dobarro conseguiu o ¨¦xito nun momento especialmente adverso para o noso idioma e non menos selectivo na industria musical. Pasan os anos e as s¨²as canci¨®ns seguen tendo aquel mesmo alento anovador. Compr¨®bese sen¨®n na m¨ªtica version d'O tren de Siniestro Total e nas numerosas versi¨®ns que se produciron precisamente para esa homenaxe en Ferrol.

A normalidade ling¨¹¨ªstica do pop en Galicia non acada nin de lonxe o nivel da literatura, a vida p¨²blica e, desde logo, da pr¨¢ctica oral da cidadan¨ªa. Algo falla. A industria musical hoxe (coa agravante da pirater¨ªa) e os mecanismos de penetraci¨®n do castel¨¢n xogan ¨¢ contra, pero se comparamos esta realidade coas s¨®rdidas circunstancias do franquismo nas que se abriu paso Andr¨¦s Dobarro, a cousa segue sen encaixar. Unha sociedade actual sen expresi¨®n pop na lingua propia ¨¦ unha sociedade carente por moito folk co que nos queiramos consolar.