Microclimas

Perm¨ªtaseme citar ao meu compa?eiro de p¨¢xina, Manuel Rivas, que me contou o seguinte sucedido. Un labrego inquerido por un visitante sobre a existencia dun microclima naquela zona, respondeu "?Microclima? ?Un climaso!". Non sei se isto foi produto da xenial capacidade de observaci¨®n d'O Rivas ou manufactura do realismo m¨¢xico da Galicia resultante da factor¨ªa incansable da s¨²a literatura pero calquera das d¨²as opci¨®ns lexitiman o emprego do tal sucedido como constataci¨®n de que gran parte dos galegos e galegas son portadores dunha utop¨ªa propia: a de que na s¨²a zona se d¨¢ un extraordinario microclima.

E digo son, porque eu, persoalmente, vivo alleo ao clima tanto como sensaci¨®n t¨¦rmica ou como tema inexorable de conversa. A¨ªnda as¨ª o meu microclima persoal me puxo felizmente en contacto con milleiros de individuos grazas ao retrouso "fai un sol de carallo". O paradoxal do asunto ¨¦ que xunto a isto convivimos co pensamento colectivo, tanto externo como interno, de que o clima de Galicia ¨¦ un dos nosos maiores padecementos.

Creo que no dec¨¢logo civil da galeguidade moderna deber¨ªase inclu¨ªr a convici¨®n de que temos o mellor clima do mundo e non s¨® porque eu estea convencido, sen¨®n porque non pode haber outra explicaci¨®n para esa fantas¨ªa do microclima propio. A suma de microclimas individuais e subxectivos d¨¢ necesariamente como resultado iso: o mellor clima do planeta. Lonxe deben quedar aquelas imaxes da Galicia oficial soleadas e mentireiras.

Entre outras cousas porque en tempos de cambios clim¨¢ticos son contarditorias e sorprendentes. Lembro a directora Isabel Coxet que hai un anos realizou unha peza para Canal + sobre a choiva en Compostela e tivo que empregar choiva artificial porque non choveu en case un mes. Se cadra, o remedio ¨¢ carencia de autoestima comeza tam¨¦n por a¨ª. Ou, cando menos, dedicar¨ªamos as¨ª todo o tempo estragado en in¨²tiles conversas sobre o clima ao silencio reflexivo ou ¨¢ comunicaci¨®n intelixente.