O paraugas

Babu?aba. No medio desa mera-mexadeira propia dalgunhas ma?¨¢s do outono coru?¨¦s. Ela levaba aberto o paraugas vermello e negro, con choli?a de parrulo, a xeito de mango, que mandara facer ex profeso nalgures... Catro Cami?os, nunha tenda que xa pechara. De feito, vi?a lembrando como, unha media hora antes, Xiana exclamara: "Que bo, iste paraugas!", en chegando ¨¢ R¨²a Nova. "Si", retrucara ela, "¨¦che grande dabondo, pensado pra cubrir xustamente unha parella".

Ser¨ªan xa... contra as d¨²as? ? cruzar a Praza da Le?a sentiu unha voz moi grave: "Perdoa, tes lume?" Ela asentiu coa cabeza, sen levantar a ollada, coidando como ¨ªa tan s¨® en chegar ¨¢ casa, paparse outra pastilla e meterse na cama axi?a, a fin de matar, tam¨¦n ise ser¨¢n, outra parte do d¨ªa. Sacou un dos tres chisqueiros que sempre carrexaba no peto do abrigo e decatouse, iso si, de que a chama era m¨ªnima, apenas quedaba gas... cando ocorreu iso. Abof¨¦, il houbo de fixarse naquil anel de prata, adobiado cunha runa, que ela a¨ªnda loc¨ªa no dedo mediani?o, mentres ela sent¨ªa... unicamente iso. Novamente iso: un arrep¨ªo que a estarreceu ¨® longo do espi?azo, ¨® notar o contacto dil, mentres iste lle acubillaba con dozura a mao, conformando unha par¨¦ntese, se cadra unha buguina, nas s¨²as.

O xesto, xaora, non ti?a a menor importancia, ningu¨¦n o apreciar¨ªa. Pero ela... Aquela era a primeira vez en... canto, canto tempo?... catro, cinco anos que algu¨¦n... non digamos xa un home, sen¨®n algu¨¦n, unha persoa lle rozaba a mao.

Este conto de Xo¨¢n Abeleira formar¨¢ parte do libro a¨ªnda in¨¦dito Relatos en dous tempos.