Mon¨®logo exterior

Algu¨¦n escribe algo. P¨¢sallo a Amigo. Este responde. G¨²stalle. Todo o que, alega, lle pode gustar algo que se sustenta nun presuposto err¨®neo. "Esqueciches a paisaxe, non hai f¨®ra, ¨¦ todo mergullamento interior". E no interior, segue, non hai nada. No centro de todo, no fondo, non hai nada. Esquece a psican¨¢lise. Algu¨¦n non chega a entender. Para el, Amigo ¨¦ absolutamente iso. Cre dominar as s¨²as claves. E pensa que o que fai Amigo ¨¦ pura voz interior, puro ru¨ªdo da cabeza; colapsado, embebido. Si, hai mirada externa, e saen ou descr¨ªbense cousas, lugares, xente. Pero nunca deixa de ser -nin sequera de intentar ser- mirada. Mareantemente subxectiva. E agora argumenta o contrario. Dillo as¨ª, repl¨ªcalle. Enf¨¦danse. Cr¨ªan estar m¨¢is preto. Gust¨¢balles compartir. Parec¨ªan compartir moito. Recitadas unha a unha, as s¨²as preferencias culturais son moi semellantes. Elixiron cousas e fix¨¦rono nunha secuencia an¨¢loga. Agora, en troques, esa afinidade rev¨¦lase como un envase, oco. Os feitos non mudaron, pero si o enfoque. O punto de partida parece o contrario. Algu¨¦n tende ao acordo, degoxa a harmon¨ªa. Amigo parte de que non ¨¦ pos¨ªbel, parece estar c¨®modo a¨ª. Algu¨¦n quere comprender. Non entende a Amigo e quere facelo. Proponlle estirar a dial¨¦ctica: "Iniciemos unha correspondencia, a fondo, sobre isto". Amigo suxire unhas pautas: cada un escribir¨¢ un word ¨¢ semana, dunha p¨¢xina. Numeraranos. O enunciado impl¨ªcito ¨¦ Exterior vs Interior. Cada un ocupa unha fronte. Amigo ensaia cousas tipo: "Inter¨¦same a paisaxe porque ¨¦ o que nos v¨¦n dado. Sempre penso que o que fago non debe sair de dentro, que a deformidade non sexa a mi?a responsabilidade sen¨®n do azar, da falta de destreza ou dunha reco?ecida preguiza. Dende o romanticismo, o subxectivo manda. Na mi?a opini¨®n, o subxectivo conduce ¨¢ incomunicaci¨®n. O que trato de dicir ¨¦ que odio a intenci¨®n, creo que case calquera intenci¨®n. M¨¢is concretamente, o que me repele ¨¦ a vontade art¨ªstica". Algu¨¦n replica: "Non t¨¦n que sair de dentro, dis. Que sexamos simples notarios, levantando acta. Pero acender a c¨¢mara, o computador, mollar o pincel xa ¨¦ un algo recreativo. Falta o extra, que sempre, en todos os casos, ¨¦ interior. Falas de decapar todos os estilismos, abrogar o manierismo. Iso ¨¦ un estilo en si mesmo. Pouca carga no pincel, pouca gama na paleta, a mesma tipograf¨ªa para todo o libro, as frases podadas, o filme case sen gui¨®n, espont¨¢neo. Preparar a espontaneidade. Iso ¨¦ algo extremadamente sofisticado. A transparencia abrillantada con miles de pasadas de rebezo". O asunto non avanza; as posici¨®ns son moi pr¨®ximas, e, ¨¢ vez, extra?amente irreconcili¨¢beis. Ao mes, perden interese. Tacitamente, ambos os dous chegaron ¨¢ conclusi¨®n de non saberen explicarse. Ou de non estaren ¨¢ altura do prop¨®sito do intercambio. Abandonan. Preguntado dous anos despois, Algu¨¦n cre estar en disposici¨®n de entender o que dic¨ªa Amigo. Cre que se moveu cara a Amigo. Cre estar m¨¢is preto da paisaxe. Pero agora, sente, est¨¢ cheo de novas preguntas.

O ¨²ltimo libro de Antonio Do?ate ¨¦ La paz social (Caballo de Troya, 2009)