O primeiro cap¨ªtulo de 'Todo ¨¦ silencio'

A boca non ¨¦ para falar. ? para calar.

Era un dito de Mariscal que o seu pai repet¨ªa como unha lada¨ª?a e que V¨ªctor Rumbo, Brinco, lembrou cando o outro mozo, abraiado, viu o que hab¨ªa no raro envoltorio que el sacara do cesto e preguntou o que non ti?a que preguntar.

-E iso que ¨¦? Que vas facer?

-Te?en boca e non falan -respondeu lac¨®nico.

A marea estaba baixa ou pensando subir, nunha calma at¨®nita e escintilante das augas que al¨ª resultaba estra?a. Estaban os dous, Brinco e Fins, perto da rompente das rochas, ao p¨¦ do faro do cabo de Cons, e non moi lonxe das cruces de pedra que lembran os mari?eiros e n¨¢ufragos mortos.

No ceo, tendo como epicentro a lanterna do faro, as gaivotas peteiraban o silencio. Hab¨ªa un saber burl¨®n naquela espreita das aves do mar. Un rosmar foraxido. ?anse para logo retornar m¨¢is perto, acheg¨¢ndose en c¨ªrculos cada vez m¨¢is insolentes. Tomaban esa confianza, partillando con xactancia un segredo que o resto da existencia prefer¨ªa ignorar. Brinco mirou de esguello, divertido co esc¨¢ndalo das aves do mar. Sab¨ªa que el era a causa da s¨²a excitaci¨®n. Que estaban ao axexo.

Que agardaban un sinal decisivo.

-Meu pai sabe o nome de todas estas pedras -dixo Fins, tentando desatarse do curso das cousas-. As que se ven e as que non se ven.

Brinco xa aprendera a ter o desd¨¦n. Gust¨¢balle ese sabor das frases urticantes no padal.

-As pedras non son m¨¢is que pedras.

Brinco empu?ou o cartucho de dinamita, xa montado coa mecha. Co estilo de quen sabe como se usan.

-Teu pai ser¨¢ un bo mari?eiro, non o nego. Pero vas ver como se pesca de verdade.

Prendeu ¨¢ fin a mecha do cartucho. Tivo o sangue fr¨ªo de sostelo un intre en alto, diante da cara espantada de Fins. Tirouno logo con forza, con xeito de adestrado, por enriba das cruces de pedra. Ao pouco, escoitouse o retumbo do estoupido no mar.

Eles agardaban. As gaivotas axit¨¢ronse m¨¢is, en manda voadora, cun axir¨ªo c¨®mplice, animando cada chouto de Brinco nos penedos. Fins ti?a os olios espetados no mar.

-Agora isto vai ser unha marca de medo.

-O que?

-Os peixes non volven. Onde estoupa a dinamita non volven.

-Por que? Porque o di teu pai?

-Iso s¨¢bese. ? o esquilmo.

-Si, home, si -burlouse Brinco.

No Ultramar o¨ªra conversas semellantes e sab¨ªa a resposta: "Agora vai ser que os peixes te?en memoria!"

Sorriu de s¨²peto. Unha forza pode con outra no interior e ¨¦ a que articula o sorriso. O que lle veu ¨¢ boca foi unha sentenza de Mariscal. Unha frase das que dan un triunfo, mentres Fins Malpica est¨¢ cada vez m¨¢is intimidado na espera, calado e p¨¢lido como un penitente. O fillo do Pau da Santa Cruz.

-Se es pobre moito tempo -dixo Brinco con medida contundencia-, acabas cagando branco como as gaivotas.

Sabe que con cada dito de Mariscal, queda o campo para un. Non fallan. Am¨®lalle, por outra banda, ter esa fonte de inspiraci¨®n. Mais oc¨®rrelle algo curioso con Mariscal e as s¨²as sentenzas. A¨ªnda que pechase os o¨ªdos, prender¨ªan igual nel. O que lle pon o rabo ¨¢s cereixas. Esa ¨¦ outra del. Outra que prendeu. Non falla.

Brinco e Fins sentaron nunha rocha e meteron os p¨¦s descalzos nunha poza de auga de mar. Naquel acuario, a ¨²nica vida vis¨ªbel era o xard¨ªn animal das anemones. Xogaron a achegar as dedas, e ese movemento provocaba que a falsa floraci¨®n axitase os tent¨¢culos.

-As putas delas -dixo Brinco. Semellan flores e son sambesugas.

-A boca ¨¦ tam¨¦n o seu cu -dixo Fins. ? o mesmo buraco, a boca e o cu.

O outro mirouno incr¨¦dulo. ?a soltar unha arroutada. Pero pensouno mellor e calou. Fins Malpica sab¨ªa moito m¨¢is ca el de peixes e animais. E do resto. Polo menos na escola. As¨ª que o que fixo Brinco foi coller algo na poza e metelo na boca. Pechouna e mantivo a cara inchada como un bofe. Ao abrila, empuxou para f¨®ra coa lingua un pequeno cangrexo vivo.

-Canto tempo podes aguantar sen respirar?

-Non sei. Media hora, ou as¨ª.

Fins ficou pensativo. Sorriu para dentro. Con Brinco ese ¨¦ o xogo, hai que deixarse ga?ar para que estea a gusto. Facer o papalvo.

-Media hora? -dixo Fins-. Que merda!

Era a primeira vez que r¨ªan xuntos dende que chegaron ao cabo de Cons. Brinco ergueuse e esculcou no mar. Con ese movemento, co aceno de p¨®r a man de viseira, no ceo intensificouse o balbordo. O chiar torvo peteirou a atmosfera no punto m¨¢is feble. Entre a escuma, como fervidos polo mar, apareceron os primeiros peixes mortos. Brinco vai por eles ¨¢ pr¨¦sa co trueiro. Tra¨ªan a tripa rebentada. Na palma atrita da man, contrastaban moito m¨¢is o fuixir prateado da pel e o sangue das garnelas abertas.

-Ves? ? ou non ¨¦ un milagre?